paars

die weidse naam Het Grote Veld
we reikten uit naar de verte
rondom Almen Lochem Vorden
vlakten purper lila paars
tot ze zeiden ach die heide
 
wij doken onder de grond
boven ons verrezen dennen
sparren potdicht op elkaar
zo sluimerden wij honderd jaar
namen zachtjes knagen waar
 
noodsein van de letterzetters
heimelijke runentekens
niemand dacht eraan te lezen
schors ten dode opgeschreven
toen hebben ze de grond verschraald
 
noest gehakt en afgeplagd
ze plantten vogelkers en vlier
ruige mantels van struweel
jachtgebied voor grauwe klauwier
als vanouds grazende schapen
 
nachtzwaluwen ratelen hier
het vertier doet ons ontwaken
dachten ze ons te begraven
nu blijkt dat we zaden waren
we dossen ons uit in het paars

Helma Snelooper
 
In dit gedicht spreek ik uit naam van de heidezaden die decennia lang onder Het Grote Veld in Vorden lagen.
Na het kappen van naaldbomen en het verschralen van de bodem begonnen ze weer te ontkiemen.
Zinsnede ontleend aan poëzie van de Griekse dichter Dinos Christianopoulos: 'Ze probeerden ons te begraven. ze wisten niet dat we zaden waren.'
Deze uitspraak werd geadopteerd door inheemse volkeren, onder meer in Mexico.
Ook Robin Wall Kimmerer bezigt de uitspraak in haar boek 'Een vlecht van heilig gras.'
Zaden van bedreigde planten en gedachtegoed van bedreigde volkeren sluimeren onder de grond en kunnen ontkiemen op het moment dat de tijd rijp is om anders om te gaan met de aarde.

Verschenen in het Achterhoek Nieuws.
Stockfoto.