 Gefietst van Wehl naar Doetinchem en weer terug.
Het fietspad van de Hessenweg is erg smal. ik was daar op mijn gemak aan het peddelen, hoorde plotsklaps een luide roep :'Hey!' Snel stuurde ik mijn fiets over wilde begroeiing van het fietspad af richting de brede zandweg. Een colonne wielrenners kwam voorbij, een stuk of twaalf over het stuur gebogen mannen en vrouwen gekleed in zwart met geel. En iedere keer dat een fietser me passeerde riep hij of zij: 'Bedankt!'. Zo klonk het twaalf keer 'bedankt' , achtereenvolgend in twaalf verschillende toonhoogten uit een lange rij van voorovergebogen fietsers in zwart/geel. Als een menselijke xylofoon.
0 Comments
 We zouden weer naar Zandvoort, maar ik had iets gelezen over Max Verstappen, dus misschien was het beter Bloemendaal eens te herontdekken.
Beelden kwamen terug van wilde feesten bij strandtent Woodstock met de Extreem Nette Dames, mijn vriendinnen van destijds. Dansen op blote voeten, opzwepende muziek, applaus bij zonsondergang. Zou Woodstock nog bestaan? De NS had borden geplaatst. Er stonden regelaars in knalgele hesjes. Dat stak lekker af tegen de oranje outfits van de circuitgangers. Om de paar minuten gingen er treinen richting Zandvoort. We zaten tegenover een echtpaar dat net van vakantie kwam en niet op drukte had gerekend. De man vertelde vol vuur over vakantie ervaringen, maakte grapjes die ik door het achtergrondrumoer niet kon verstaan. Ik lachte op momenten dat pretlichtjes in zijn ogen verschenen. De bus was zo vol dat we niet veel meer konden zien dan een glimpje blauw op rechts. Waren we er al? 'Bloemendaal-strand', zeiden twee oranje mannen op gezaghebbende toon. Snel wurmden we ons een weg naar buiten. Er stonden dranghekken, touringbussen, een tent met een medisch team, boven onze hoofden cirkelden helikopters. Mannen in gele hesjes schoven behulpzaam dranghekken opzij om ons door te laten. We trokken onze schoenen uit, renden richting zee. 'Welke kant op?' vroeg Strandmaatje 'Links', sprak ik ferm. De wind rukte aan onze kleren. Het strand was bijna leeg. Aan de hemel kleurige vliegers, kitesurfers tornden tegen golven op. We waadden door lauwwarm water, broekspijpen werden zwaar en nat, net op tijd weken we uit voor een zonnende kwal. Zacht zand onder onze voeten. Op links lange rijen strandhuisjes, de meeste met de gordijnen dicht. We liepen ze allemaal voorbij in onze zoektocht naar een strandtent. Toen we er eindelijk een zagen bleek die omgeven door dranghekken, wapperende windvanen, prikkeldraad. Verder weg, op de kade een loopbrug. 'Wacht even..', zei ik 'Zijn we nu tòch in Zandvoort??' Gelukkig hadden we proviand mee. Strandmaatje een bakje studentenhaver, ik een zak met onbelegde boterhammen. Ik haalde een boterham te voorschijn, oreerde uitgebreid over dit gezonde brood, wees Strandmaatje op de overvloedig aanwezige granen en zaden. Een windvlaag onder mijn arm. Ik staarde naar mijn rechterhand die plotsklaps leeg was. Een meeuw had een duikvlucht genomen onder mijn arm door en in éen beweging de boterham weggekaapt. Nu stond het beest tegenover ons. De blik waarmee hij ons doorpriemde zag er verbijsterd uit. De vierkante vorm van de boterham gleed langzaam door zijn hals naar beneden. Op onze terugtocht hadden we de wind mee. In Bloemendaal vonden we eindelijk een strandtent en we zaten daar uren achter grote glazen gemberthee. Zoetjesaan vulde zich het terras met supporters in oranje outfit. Thuis zag ik dat Max Verstappen tweede was geworden.  heet een twicht nog twicht sinds X honderdveertig tekens in de vorm van een gedicht haattaal kent geen poëzie waar woorden kunnen steken raken we van elkaar vervreemd is er nog een brievenbus er gaan er weer driehonderd weg in mijn mail staan tekstsuggesties ik mis de vreugde van het zoeken naar dat ene woord dat veel verzwijgt en alles zegt een woord van welkom goedgaon kom d'r in de deur is los dat zijn woorden van waarde in alle talen laten we luisteren zodat we elkaar weer dichterbij gaan schrijven - Een twicht is een twittergedicht. Op X zoekt Helma naarstig naar poëzie. Verschenen in het Achterhoek Nieuws. - Op de foto de bergblauwvogel. In 2012 werd het oorspronkelijke Twitterlogo, ‘Larry the Bird’ vervangen door de ‘Twitter Bird’, de samensmelting van een bergblauwvogel (mountain bluebird) en een kolibrie. De snavel en het lichaam van de Twitter-vogel wezen naar de lucht als ‘de ultieme representatie van vrijheid, hoop en onbegrensde mogelijkheden’. Nu is het twitteren weer terug bij de bergblauwvogel en de kolibrie. |
Helma SnelooperDichter, verteller, performer, Archief
August 2024
Categorieën
All
|
RSS Feed
