We zouden eigenlijk allemaal een opvouwbaar bos bij ons moeten dragen. Een bos op broekzakformaat om tevoorschijn te halen en uit te klappen als rondom de wereld buldert en batert. Dan strekken we ons uit op het zachte mos van de verbeelding, we luisteren naar het klateren van water en het kwinkeleren van vogels. En we laten poëzie ontspruiten, verhalen verrijzen, als bloemen, als bomen ...
