 -Wat ik me zojuist realiseer: het is gemakkelijk om lacherig te doen over mensen die 'vriendenpeople' hashtaggen of over mensen die complottheorieën aanhangen. Ik kan ze dom en onwetend noemen en mezelf van de weeromstuit slim en superieur voelen. Het is een val. Ik doe dan aan wij.zij-denken. En het is ook niet wat ik werkelijk voel. In werkelijkheid voel ik me niet superieur onder al die stemmen, al die meningen, ik voel me er onveilig onder. In het begin van de crisis heb ik me veilig gevoeld. Wij zagen met z'n allen de noodzaak tot het nemen van maatregelen, we waren daar eendrachtig in. Ik had het gevoel dat we er samen doorheen gingen, dat we ons met elkaar bewust waren van de noodzaak te werken aan een betere wereld. Met respect voor de natuur. Met oog voor de schoonheid in de eigen, directe omgeving. Mensen postten daar berichten over op facebook, schreven erover in de krant. Gevoel van samen, van gemeenzaamheid. Daar kwam een barst in toen ik een heleboel mensen het vliegtuig in zag stappen op weg naar een vakantiebestemming. Zo had ik het me niet voorgesteld. En er ontstonden meer barsten toen zelfs in mijn directe omgeving mensen complottheorieën begonnen te propageren. Ik probeerde het gesprek met ze aan te gaan om ze weer in de richting van mijn ideaalbeeld te krijgen, maar dat bleek onbegonnen werk. Mensen begonnen mij dan nog meer theorieën te sturen in een poging mij aan hun kant te krijgen. En dan nu weer de hashtag: ik doe niet meer mee. Openlijk verzet. Het einde van de crisis leek me verder weg dan ooit. Die betere wereld onbereikbaar. We zijn in een kruidvat van meningen terecht gekomen dat elk moment kan ontploffen. Voor mij speelt Willem Engel hier een rol als opstoker en aanjager. Ik zou zo graag willen dat die man gewoon weer zou gaan dansen. Echter, dan zou er misschien wel weer iemand anders opstaan. Blijkbaar voorziet hij in een behoefte. Ik las het volgende: 'Complotdenken is troostrijk op een manier zoals religie dat ook kan zijn. Het doet niet aan complexiteit, aan modderigheid, inconsistentie of tegenstrijdigheden. Het zet tegenover de angst die mensen kunnen hebben – zeker in pandemische tijden – een sluitend verhaal van goed en kwaad, van duidelijkheid, en doet daarmee een belangrijke belofte: dat je de wereld wél kunt begrijpen, dat er helemaal niet ‘vijftig procent’ van de kennis is, dat je niet bang hoeft te zijn' (Rosa van Gool en Coen van de Ven in de Groene) Waarbij we weer terug zijn bij het begin, bij wat ons bindt: de angst. Waarschijnlijk voelen wij ons allemaal onveilig. Dus is het enige dat ik kan doen: afstappen van mijn oorspronkelijk ideaalbeeld, het kruitvat, de angst, de onveiligheid onder ogen zien en me ertoe verhouden. En misschien, als ik dat doe, kom ik uiteindelijk op een andere manier, via andere routes en in een andere vorm wel uit in de buurt van mijn ideaalbeeld. - De Schreeuw’, knotwilg langs een wandelpad in natuurreservaat Bourgoyen-Ossemeersen
0 Comments
 Inmiddels verkeer ik zes maanden in isolatie met mijn moeder, die negentig is. Zo fijn dat ik vanaf deze plek als trainingsacteur kan meedoen met de lessen communicatie voor medisch studenten aan het VU. Via Zoom blijf ik verbonden met de docenten en de studenten, krijg ik een kijkje in hun leven in coronatijd. 'Ik kan niet naar de fysieke lessen komen', zegt een studente 'Ik zit in quarantaine.' Een student verschijnt in beeld met een mondkapje op. Hij zit in de trein. 'Sorry dat ik te laat ben, ik moest even iets coronagerelateerds regelen'. Na de les praten we nog even verder. Hij is verpleegkundige, werkt op een afdeling met coronapatiënten, studeert daarnaast voor arts. Ik spreek een jongen die oncoloog wil worden, een meisje dat naast haar studie op een coronateststraat werkt.
Het raakt me, de keuzes die deze jonge mensen maken, de manier waarop ze meebewegen met deze tijd. -- Afbeelding: variatie op Meisje met de parel van Johannes Vermeer |
Helma SnelooperDichter, verteller, performer, Archief
August 2024
Categorieën
All
|
RSS Feed
