OPVOUWBAAR BOS
  • De Open Plek
    • Cursussen
  • Helma
  • Vers Bos
  • Bosblog
  • Brievenbus

Anderhalve meter

4/28/2020

1 Comment

 
Picture
roerloos ligt de ruimte
tussen jou en mij
ik moet vertragen om te zien
hoe jij daar staat
aan de andere kant van de straat

vroeger stapte je zomaar in mijn veld
klakkeloos
drie kussen en een knuffel
duizend woorden
altijd net iets te dichtbij

dan vergat ik wat van jou was
wat van mij

nu balanceren we allebei
stapje naar voor stapje naar achter
passen we van binnen af
hoe ver dat is
anderhalve meter

er ontroert iets in de ruimte
tussen jou en mij
iets dat buitenom ontwaakt
een aarzeling die ons
tastbaar maakt
-
Helma Snelooper
 Schilderij: Paul Klee Seiltänzer 

1 Comment

Japanse kers

4/21/2020

0 Comments

 
Picture

Zondag. Ik zit op mijn oude meisjeskamertje te schrijven. De zon schijnt. In de tuin van de overbuurman bloesemt de Japanse kers. Op straat vieren de mensen de lente. Ze rijden voorbij in open auto's, op skates, op de fiets over de volle breedte van de weg, honden in karretjes aangekoppeld. Ze dragen kekke petjes, korte broeken, strakke pakken, laten hun haren wapperen. Ze praten, lachen, duwen elkaar aan.
Heb ik iets gemist? is de crisis voorbij?

In 1974 vertrok Norio Suzuki op wereldreis. Hij was op zoek naar de Japanse luitenant Onoda, een reuzenpanda en de verschrikkelijke sneeuwman. Na vier dagen vond Suzuki luitenant Onoda in de jungle op het Filipijnse eiland Lubang. Hij vertelde hem dat de Tweede Wereldoorlog voorbij was. Onoda wilde zich niet overgeven. Zijn commandant majoor Yoshimi Taniguchi had gezegd:' Het is absoluut verboden om te sterven door je eigen hand. Het kan drie jaar duren, het kan vijf jaar duren, maar wat er ook gebeurt, we komen terug voor je. Tot die tijd, zolang je soldaten onder je hebt, moet je hen blijven leiden. Misschien moet je van kokosnoten leven. Als dat het geval is, leef dan van kokosnoten. In geen geval geef je je leven vrijwillig op.'

Op 13 maart sloot ik mijn appartement in Amsterdam af. Ik reisde, rolkoffer achter me aan, naar de Achterhoek. Al mijn klussen waren gecanceld. Het was mijn plan in quarantaine te gaan, samen met mijn moeder. Haar 90ste verjaardag met haar te vieren. Voor haar te zorgen; ze was al een tijd niet goed in orde. Ik laadde de diepvries vol, richtte mijn oude meisjeskamer in als kantoor, maakte iedere dag een wandeling met mijn moeder, probeerde me te bekwamen in digitale technieken. Dit konden we wel uithouden tot pak 'm beet eind mei.
Geleidelijk begon 't me te dagen dat dit nog wel 's veel en veel langer zou kunnen duren..

Noria Suzuki wist luitenant Onoda ervan te overtuigen dat de oorlog voorbij was. Onoda wilde zich echter pas overgeven als zijn commandant majoor Yoshimi Taniguchi, hem daartoe persoonlijk het bevel gaf.De majoor werd opgespoord, ging naar Lubang en gaf de luitenant het bevel de wapens neer te leggen. Onoda droeg daarop zijn dienstgeweer over.
ik geef Google een zoekopdracht en ontdek dat we nog steeds in een Intelligente Lockdown verkeren. Premier Rutte heeft er zelfs toe opgeroepen dit weekend binnen te blijven.

Ik ben boos op de recreanten die aan me voorbij trekken. Om hun lichtzinnigheid. Jaloers op hun zorgeloosheid. Voel me buitengesloten. Facebook staat vol met juichende berichten over het prachtige lenteweer, de saamhorigheid, de schitterende nieuwe wereld die ons na de crisis wacht. Geen ruimte voor posts over angst, gepieker en persoonlijke pijn.
Luitenant Onoda keerde 29 jaar na het einde van de Tweede Wereldoorlog terug naar Japan. Daar werd hij als een held onthaald en voorgedragen voor een positie in de Kokkai. Voor het feit dat hij na de oorlog mogelijk nog zo'n dertig Filipijnen had gedood, kreeg hij gratie van de Filipijnse president.

Ik was mijn handen, ontsmet de boodschappen, laat niemand meer binnen. De rituelen zijn een eigen leven gaan leiden, ik ben vergeten welke vijand ik bevecht. De filmpjes die ik maak met moeizaam geuploade tools zijn lachwekkend van kwaliteit. Ik zie hoe collega's zich moeiteloos door het digitale landschap bewegen. Dit zou het uitgelezen moment zijn om mijn bedrijf voort te stuwen in de vaart der volkeren, om de mensen ervan te overtuigen dat ze juist nu een Opvouwbaar Bos nodig hebben, om gedichten vol troost te publiceren. Maar de motivatie ontbreekt, het is niet wat ik van binnen voel.

Onoda had moeite zijn draai te vinden in het sterk veranderde Japan en besloot net als zijn broer Tadao naar Brazilië te emigreren. Daar trouwde hij, op 54-jarige leeftijd. Hij schreef een boek over zijn jaren in de jungle, dat in en buiten Japan een bestseller werd.

Het ziet ernaar uit dat mijn moeder er langzaam weer bovenop krabbelt. We kunnen goed samen door éen deur. Af en toe kruip ik uit mijn schulp, bel ik iemand, vang ik een glimp op van de buitenwereld, van de binnenwereld van een ander mens. Ik krijg plezier in het schrijven zonder doel of vooropgezet plan.

Op 62-jarige leeftijd keerde Onoda terug naar Japan, na te hebben gelezen over een Japanse tiener die in 1980 zijn ouders doodde. Hij stichtte bij zijn terugkomst de Onoda Shizen Juku ("Natuurschool Onoda") voor kinderen, die op diverse plaatsen in Japan onderwijskampen organiseerde.

Op de clownsschool leerde ik wachten. Niets te forceren, niets te doen, niets te willen.
Soms ontstond er dan een spontane impuls, soms ook helemaal niet.

Verleden, toekomst en heden zijn in dit ogenblik vervat. Alle leven blijft altijd verbonden. Of we vechten, vluchten, ons verstoppen, we blijven deel uitmaken van het wezenlijke verhaal. Alle betekenis zal zich op ieder moment weer opnieuw ontvouwen.
​
Eb
Ik trek mij terug en wacht.
Dit is de tijd die niet verloren gaat:
iedre minuut zet zich in toekomst om.
Ik ben een oceaan van wachten,
waterdun omhuld door ’t ogenblik.
Zuigende eb van het gemoed,
dat de minuten trekt en dat de vloed
diep in zijn duisternis bereidt.
Er is geen tijd. Of is er niets dan tijd?
M. Vasalis
0 Comments

Straks

4/2/2020

0 Comments

 
Picture
straks raak ik er aan gewend
vergeet ik hoe dat ook weer moet
met huid ertussen
houd ik altijd anderhalve meter afstand
ben ik voorgoed te ver
om me te laten kussen
-

Helma Snelooper 
Schilderij Morning Sun Edward Hopper

0 Comments

    Helma Snelooper

    Dichter, verteller, performer,

    Archief

    November 2020
    October 2020
    September 2020
    August 2020
    July 2020
    June 2020
    April 2020
    March 2020
    February 2020
    January 2020
    November 2019

    Categorieën

    All
    Bert Scheuter
    Beste Boek ...
    Bestellen
    Bredevoort
    Concert
    Dat Bolwerck
    Dichter Des Achterhoeks
    ECAL
    Eva Schuurman
    Gerda Reijnders
    Hans Mellendijk
    Helma Snelooper
    Hummelo
    Joséphine Noyons
    Koppelkerk
    Kopwit
    Optreden
    Rick Piepers
    Zutphen

    RSS Feed

contact

E-mailen:
info@opvouwbaarbos.nl

​Bellen:
06 13 96 02 03
Picture
  • De Open Plek
    • Cursussen
  • Helma
  • Vers Bos
  • Bosblog
  • Brievenbus