 riegt oe zegt ze en ik zie aan de gebaren dat ik welkom ben iemand schuift een stoel bij ze bewegen allemaal wat verder weg van tafel een grotere kring en daar mag ik in lange lange riege zongen we op het plein nog steeds denk ik dat wij dat zijn een lange rij een keten waarin niemand mag ontbreken een wijs man zei er zijn vijf schakels tussen mij en ieder ander waar dan ook op aarde al controleren ze de grens ik blijf verbonden met diezelfde zesde mens achter de grens soms denk je eerst den is ‘n betjen vrömd en als je dan gedichten en gedachten deelt merk je dat je in veel dingen hetzelfde bent riegt oe is mijn wens voor kerst en volgend jaar laten we luisteren naar elkaars verhaal we schuiven stoelen bij de kring wordt groter groter en groter tot de grens niet meer bestaat - Mijn allerlaatste gedicht als Dichter des Achterhoeks. Verschenen in het Achterhoek Nieuws. De foto maakte ik op Engbergen.
0 Comments
 met de oranje en de lila fiets
heb ik mooie avonturen meegemaakt tedere tochten door de Achterhoek als ik verdwaalde belde ik mijn vader waar ik ook was hij kwam me altijd halen toen ik het ouderhuis voorgoed verliet stalde ik de lila fiets in Wehl en de oranje fiets in Gaanderen ik trein ze tegemoet vanuit Amsterdam zij voeren mij dan naar vertrouwde plaatsen bij kringloop Groenlo kocht ik een zwarte fiets die staat in Zutphen onder het station ik trap langs acht kastelen rondom Vorden bezoek musea zoals STAAL en MORE in Dieren brengt de pont me de IJssel over de oranje fiets gaat nu naar Amsterdam er valt over de hoofdstad veel te schrijven Achterhoeks dichter mocht ik vijf jaar zijn de band met mijn geboortegrond is blijvend toch is dit ook het einde van een tijdperk - In december zal Helma haar laatste gedicht schrijven als Dichter des Achterhoeks. Drie fietsen hielpen haar dieper door te dringen tot haar geboortestreek. Verschenen in het Achterhoek Nieuws. Foto: de oranje fiets in Amsterdam.  het werd een natuurlijk ritme
tijdens het winteren trof je hier en daar beeldend kunstenaars in omstrengeling met een boom of er lag een dichter met zijn oor aan de grond te luisteren dan begon het schetsen weven nestelen smeden en ontspruiten de betovering van Enghuizen tussen Pasen en Pinksteren hoorde je voetstappen klinken niet een stampen daveren dreunen meer een soort dansen van vreugde op de hartslag van de aarde kunst bloeide vrijuit tussen speenkruid beukenbomen bosanemonen dichters droegen voor omlijst door merel cello specht en gitaar Enghuizen ligt opgevouwen te wachten op verleiding liefdevolle dialoog muurbloemlezing boombeschrijving die droom is nu onteigend duizenden wandelaars per jaar kwamen het goed ontmoeten zij dansten op de paden maar altijd op lichte voeten Er komt een einde aan de Kunstwandelroute op het landgoed Enghuizen in Hummelo. Ook voor Helma was de route onderdeel van haar natuurlijke ritme. Verschenen in het Achterhoek Nieuws. Foto: Deel van 'Jubelwerk', installatie van Pim van Arkel, Ruud Kaper, Hans Mellendijk en Gerard ter Brugge (Kunstwandelroute 2019)  In 2019 mocht ik voordragen in het Idinkbos tijdens 'n Drom. Met Gerda Reijnders op trekharmonica. Afgelopen zaterdag bezocht ik het ontknopingsfeest van de stichting Eeuwig Erbarmen, organisator van ’n Drom en het Erbarmen Festival.
ontknoping eeuwig fluisteren de sirenen diep verscholen tussen varens als je nog wat verder luistert hoor je voetstappen weerkaatsen echo's van wel veertig jaar Idinkbos levend theater 'n drom bevlogen wandelaars golft langs slingerende paden met picknickmand en opklapkruk achter iedere bocht verbazing ` strakke beats en vogelkoren een specht drumt met de dichters mee de zon werpt licht op de artiesten overal staat betovering te trappelen achter de coulissen tussen Varsseveld en Sinderen golven banden van erbarmen zie die maar eens te ontknopen ze vlechten zich door het landschap heen eeuwig fluisteren de sirenen - Verschenen in het Achterhoek Nieuws.  wolken kleuren grijs regendruppels op mijn hand blauwe inkt vervloeit  Gefietst van Wehl naar Doetinchem en weer terug.
Het fietspad van de Hessenweg is erg smal. ik was daar op mijn gemak aan het peddelen, hoorde plotsklaps een luide roep :'Hey!' Snel stuurde ik mijn fiets over wilde begroeiing van het fietspad af richting de brede zandweg. Een colonne wielrenners kwam voorbij, een stuk of twaalf over het stuur gebogen mannen en vrouwen gekleed in zwart met geel. En iedere keer dat een fietser me passeerde riep hij of zij: 'Bedankt!'. Zo klonk het twaalf keer 'bedankt' , achtereenvolgend in twaalf verschillende toonhoogten uit een lange rij van voorovergebogen fietsers in zwart/geel. Als een menselijke xylofoon.  We zouden weer naar Zandvoort, maar ik had iets gelezen over Max Verstappen, dus misschien was het beter Bloemendaal eens te herontdekken.
Beelden kwamen terug van wilde feesten bij strandtent Woodstock met de Extreem Nette Dames, mijn vriendinnen van destijds. Dansen op blote voeten, opzwepende muziek, applaus bij zonsondergang. Zou Woodstock nog bestaan? De NS had borden geplaatst. Er stonden regelaars in knalgele hesjes. Dat stak lekker af tegen de oranje outfits van de circuitgangers. Om de paar minuten gingen er treinen richting Zandvoort. We zaten tegenover een echtpaar dat net van vakantie kwam en niet op drukte had gerekend. De man vertelde vol vuur over vakantie ervaringen, maakte grapjes die ik door het achtergrondrumoer niet kon verstaan. Ik lachte op momenten dat pretlichtjes in zijn ogen verschenen. De bus was zo vol dat we niet veel meer konden zien dan een glimpje blauw op rechts. Waren we er al? 'Bloemendaal-strand', zeiden twee oranje mannen op gezaghebbende toon. Snel wurmden we ons een weg naar buiten. Er stonden dranghekken, touringbussen, een tent met een medisch team, boven onze hoofden cirkelden helikopters. Mannen in gele hesjes schoven behulpzaam dranghekken opzij om ons door te laten. We trokken onze schoenen uit, renden richting zee. 'Welke kant op?' vroeg Strandmaatje 'Links', sprak ik ferm. De wind rukte aan onze kleren. Het strand was bijna leeg. Aan de hemel kleurige vliegers, kitesurfers tornden tegen golven op. We waadden door lauwwarm water, broekspijpen werden zwaar en nat, net op tijd weken we uit voor een zonnende kwal. Zacht zand onder onze voeten. Op links lange rijen strandhuisjes, de meeste met de gordijnen dicht. We liepen ze allemaal voorbij in onze zoektocht naar een strandtent. Toen we er eindelijk een zagen bleek die omgeven door dranghekken, wapperende windvanen, prikkeldraad. Verder weg, op de kade een loopbrug. 'Wacht even..', zei ik 'Zijn we nu tòch in Zandvoort??' Gelukkig hadden we proviand mee. Strandmaatje een bakje studentenhaver, ik een zak met onbelegde boterhammen. Ik haalde een boterham te voorschijn, oreerde uitgebreid over dit gezonde brood, wees Strandmaatje op de overvloedig aanwezige granen en zaden. Een windvlaag onder mijn arm. Ik staarde naar mijn rechterhand die plotsklaps leeg was. Een meeuw had een duikvlucht genomen onder mijn arm door en in éen beweging de boterham weggekaapt. Nu stond het beest tegenover ons. De blik waarmee hij ons doorpriemde zag er verbijsterd uit. De vierkante vorm van de boterham gleed langzaam door zijn hals naar beneden. Op onze terugtocht hadden we de wind mee. In Bloemendaal vonden we eindelijk een strandtent en we zaten daar uren achter grote glazen gemberthee. Zoetjesaan vulde zich het terras met supporters in oranje outfit. Thuis zag ik dat Max Verstappen tweede was geworden. |
Helma SnelooperDichter, verteller, performer, Archief
August 2024
Categorieën
All
|
RSS Feed
