 we verorberden vleermuizen civetkatten, slangen als iemand proestte op de Seafood Market in Wuhan riepen we opgewekt: ' Ganbei!' we doortrokken Azië vliegveld naar vliegveld maakten ons sterk voor ons recht op honderd uren vrij aan het Gardameer vakantie vieren in Venetië bewonderden wij het San Marco Plein dan polonaise lopen onder de grote rivieren zo onbevangen waren wij wat wisten we van zoönose het virus schuilt in dieren en springt over terwijl wij knuffelend, kussend, handen schuddend viral gaan en tenslotte raakt het ons allemaal aan kunnen we niet anders dan de voetstap verkleinen naar binnen gaan in elkaars schoenen staan verbonden blijven ons verzoenen met de onvoorspelbaarheid van het bestaan Helma Snelooper De Gelderlander publiceerde dit gedicht op 23 maart 2020 Platform Dichter des Achterhoeks: Hans Mellendijk, Bert Scheuter, Eva Schuurman, Helma Snelooper
0 Comments
 dit is de laatste dag dat mijn moeder 89 is
ergens tussen vandaag en morgen zal ze voetje voor voetje achter haar rollator de grens van 80 naar 90 overschrijden als ze het mag meemaken ze is al een tijd niet goed in orde op het eerste gezicht is er geen oorzaak te vinden we zoeken ook niet verder de huisarts wil haar niet laten ronddolen in het medisch circuit zeker nu niet in februari had ik al vrij genomen om voor haar te zorgen daarna kwam de wijkverpleging en waagde ik af en toe de oversteek naar Amsterdam mijn laatste klus was op 12 maart op de medische faculteit van het VU-MC verdiepende gesprekken met studenten ouderengeneeskunde over wel of geen euthanasie, verdere behandeling, ziekenhuisopname 's avonds had ik een radio-interview in Koog aan de Zaan onderweg schoot me te binnen dat de naam van de programmamaker wel erg Italiaans klonk ik wilde niet bevooroordeeld lijken , belde hem op en vroeg voorzichtig:'jij en je crew hebben toch geen last van hoesten?' de sfeer in de studio was uitbundig jolige grappen over elleboogstoten en deurklinken vermijden op de foto die na afloop is gemaakt zie ik mezelf in onbevangen omhelzing met programmamaker en technicus de volgende dag krijg ik bericht dat alle lessen aan de medische faculteit zijn gecanceld. ik zie er tegenop om naar de Achterhoek te reizen op de heenweg zaten er mensen te hoesten en te proesten in de coupés stel dat ik het virus oploop en aan mijn moeder overdraag maar het idee dat zij alleen ziek zit te zijn in de Achterhoek vind ik onverdraaglijk. En wat moet ik alleen in Amsterdam. de trein naar Arnhem is nagenoeg leeg dat geldt ook voor het boemeltje naar Doetinchem Ik ren en haal nog net de bus richting Zutphen de chauffeur maakt zich kwaad 'er zat een man voorin de hele tijd te hoesten. ik zei: 'als je niet je hand voor de mond doet zet ik je uit de bus'. ' de diepvries is volgeladen ik kook voor mijn moeder, help haar uitkleden voor het slapen gaan ,vertel een verhaal elke avond wandelen we in de Greffelinkallee voorbijgangers maken een praatje op veilige afstand familieleden leggen bloemen op de stoep mijn moeder ligt op de bank en ik lees haar appjes en mailtjes voor 'gezellig' zegt ze morgen is ze jarig 'ik kan geen kado voor je kopen' 'jij bent mijn kado' zegt ze - Foto: Greffelinkallee gezien vanuit de houtschuur  zoveel manieren om de ander aan te raken
op anderhalve meter afstand dwars door glas in ogenspel gebarentaal een ansichtkaart een lied we skypen mailen bellen vertellen een verhaal we delen hoop angst zorg vertrouwen en verdriet keren terug naar de kern verdwalen niet we steken licht op blijven elkaar tot baken zoveel manieren om de ander aan te raken - Helma Snelooper  De spanning bouwt zich op als in een Hitchcock film. Muziek zwelt aan; de tune van een extra nieuwsbulletin, de minister-president benadrukt de ernst van de situatie, het openbare leven gaat op slot, hulpverleners staan paraat in beschermende pakken. Was het virus eerst nog veilig ver weg, nu doordringt het ons bestaan, verraderlijk onzichtbaar... Buiten lijkt alles onveranderd. Landgoed Mulra, de dijk langs de Oude IJssel, alleen een jongen in overall, op meer dan anderhalve meter afstand. Hij glimlacht; ik steek mijn hand op. Schemering valt in. Ik fiets graag, houd van de beweging, vooral van het moment waarop je vergeet dat je aan het fietsen bent, waarop je als vanzelf door het landschap glijdt. e lucht kleurt lila, krassende kraaien zwermen tegen streepjes blauw. In het kasteel brandt licht, wilde eenden kwaken. Dan ontwaar ik voor me op het pad tientallen kraaien, groot, zwart, samenscholend, ze krassen luid als in druk beraad, ze richten hun blik op mij.... Kraai, symbool van de dood, de dood die overal op ons loert, ik denk aan Hitchcock's film 'The Birds'; Tipi Hedren, rennend voor haar leven, in een veel te nauwe rok op veel te hoge hakken.. Wat zal ik doen: doorrijden, omkeren? Ik heb geen keuze. Mijn fiets glijdt als vanzelf in de richting van de vogels, kraalogen priemen door me heen, oorverdovend gekras, gefladder van tientallen vleugels en dan opeens stijgen alle kraaien omhoog, de een na de ander, ze vliegen om me heen, boven me, onder me, links en rechts van me, ze omhullen me, dragen me, nemen me op in hun zwerm.  -
ALLES IS ER - vanmorgen zag ik de ochtendzon door het raam de hele lucht was rood 's avonds zijn er de sterren als ik door het raam kijk alles trekt aan mij voorbij altijd alles is er als je er oog voor hebt - een gedicht van Annie Gieling - Zo dankbaar dat ik Annie Gieling heb ontmoet. Het project 'Lang Leve Kunst en Naoberschap' bracht me bij haar. Over de dijk fietste ik naar Olburgen en daar, in het huis recht tegenover de begraafplaats ,vond ik steeds een warm welkom. Ik kwam gedichten ontlokken aan Annie en daar was niet veel voor nodig. Hier en daar wierp ik een onderwerpje op, stalde ik een voorwerpje uit .Annie was bijzonder associatief; gedichten ontsproten aan haar als bloesem aan lentestruiken.Ik hoefde alleen maar vlijtig vast te leggen. Al dichtend leerden wij elkaar kennen. Annie beleefde alles zintuiglijk en intens. Zij omarmde de mensen, dieren en dingen die op haar pad verschenen. Zij hield van de geur van wijn en tabak, van pasgeboren kalfjes, van wandelingen over de dijk met haar neefjes en nichtjes. Zij was levenswijs, had een scherpzinnige humor, originele invallen die zij met gedragen stem ten beste gaf. Als ze het ergens niet mee eens was liet ze het ook weten; haar gevoel voor rechtvaardigheid was sterk. Er is heel wat poëzie ontstaan tijdens mijn ontmoetingen met Annie.Op een dag hebben we het gepresenteerd in 'De Kei' dagopvang in Steenderen, voor Annie's vrienden en bekenden. Die maakten op hun beurt een gedicht voor Annie, waarin ze hun liefde en waardering voor haar uitspraken. Iedereen was ontroerd, de warmte in 'De Kei' was tastbaar. - Foto Ronald Falke |
Helma SnelooperDichter, schrijver,verteller, Archief
April 2025
Categorieën
All
|
RSS Feed
