 In 2019 mocht ik voordragen in het Idinkbos tijdens 'n Drom. Met Gerda Reijnders op trekharmonica. Afgelopen zaterdag bezocht ik het ontknopingsfeest van de stichting Eeuwig Erbarmen, organisator van ’n Drom en het Erbarmen Festival.
ontknoping eeuwig fluisteren de sirenen diep verscholen tussen varens als je nog wat verder luistert hoor je voetstappen weerkaatsen echo's van wel veertig jaar Idinkbos levend theater 'n drom bevlogen wandelaars golft langs slingerende paden met picknickmand en opklapkruk achter iedere bocht verbazing ` strakke beats en vogelkoren een specht drumt met de dichters mee de zon werpt licht op de artiesten overal staat betovering te trappelen achter de coulissen tussen Varsseveld en Sinderen golven banden van erbarmen zie die maar eens te ontknopen ze vlechten zich door het landschap heen eeuwig fluisteren de sirenen - Verschenen in het Achterhoek Nieuws.
0 Comments
 wolken kleuren grijs regendruppels op mijn hand blauwe inkt vervloeit  Gefietst van Wehl naar Doetinchem en weer terug.
Het fietspad van de Hessenweg is erg smal. ik was daar op mijn gemak aan het peddelen, hoorde plotsklaps een luide roep :'Hey!' Snel stuurde ik mijn fiets over wilde begroeiing van het fietspad af richting de brede zandweg. Een colonne wielrenners kwam voorbij, een stuk of twaalf over het stuur gebogen mannen en vrouwen gekleed in zwart met geel. En iedere keer dat een fietser me passeerde riep hij of zij: 'Bedankt!'. Zo klonk het twaalf keer 'bedankt' , achtereenvolgend in twaalf verschillende toonhoogten uit een lange rij van voorovergebogen fietsers in zwart/geel. Als een menselijke xylofoon.  We zouden weer naar Zandvoort, maar ik had iets gelezen over Max Verstappen, dus misschien was het beter Bloemendaal eens te herontdekken.
Beelden kwamen terug van wilde feesten bij strandtent Woodstock met de Extreem Nette Dames, mijn vriendinnen van destijds. Dansen op blote voeten, opzwepende muziek, applaus bij zonsondergang. Zou Woodstock nog bestaan? De NS had borden geplaatst. Er stonden regelaars in knalgele hesjes. Dat stak lekker af tegen de oranje outfits van de circuitgangers. Om de paar minuten gingen er treinen richting Zandvoort. We zaten tegenover een echtpaar dat net van vakantie kwam en niet op drukte had gerekend. De man vertelde vol vuur over vakantie ervaringen, maakte grapjes die ik door het achtergrondrumoer niet kon verstaan. Ik lachte op momenten dat pretlichtjes in zijn ogen verschenen. De bus was zo vol dat we niet veel meer konden zien dan een glimpje blauw op rechts. Waren we er al? 'Bloemendaal-strand', zeiden twee oranje mannen op gezaghebbende toon. Snel wurmden we ons een weg naar buiten. Er stonden dranghekken, touringbussen, een tent met een medisch team, boven onze hoofden cirkelden helikopters. Mannen in gele hesjes schoven behulpzaam dranghekken opzij om ons door te laten. We trokken onze schoenen uit, renden richting zee. 'Welke kant op?' vroeg Strandmaatje 'Links', sprak ik ferm. De wind rukte aan onze kleren. Het strand was bijna leeg. Aan de hemel kleurige vliegers, kitesurfers tornden tegen golven op. We waadden door lauwwarm water, broekspijpen werden zwaar en nat, net op tijd weken we uit voor een zonnende kwal. Zacht zand onder onze voeten. Op links lange rijen strandhuisjes, de meeste met de gordijnen dicht. We liepen ze allemaal voorbij in onze zoektocht naar een strandtent. Toen we er eindelijk een zagen bleek die omgeven door dranghekken, wapperende windvanen, prikkeldraad. Verder weg, op de kade een loopbrug. 'Wacht even..', zei ik 'Zijn we nu tòch in Zandvoort??' Gelukkig hadden we proviand mee. Strandmaatje een bakje studentenhaver, ik een zak met onbelegde boterhammen. Ik haalde een boterham te voorschijn, oreerde uitgebreid over dit gezonde brood, wees Strandmaatje op de overvloedig aanwezige granen en zaden. Een windvlaag onder mijn arm. Ik staarde naar mijn rechterhand die plotsklaps leeg was. Een meeuw had een duikvlucht genomen onder mijn arm door en in éen beweging de boterham weggekaapt. Nu stond het beest tegenover ons. De blik waarmee hij ons doorpriemde zag er verbijsterd uit. De vierkante vorm van de boterham gleed langzaam door zijn hals naar beneden. Op onze terugtocht hadden we de wind mee. In Bloemendaal vonden we eindelijk een strandtent en we zaten daar uren achter grote glazen gemberthee. Zoetjesaan vulde zich het terras met supporters in oranje outfit. Thuis zag ik dat Max Verstappen tweede was geworden.  heet een twicht nog twicht sinds X honderdveertig tekens in de vorm van een gedicht haattaal kent geen poëzie waar woorden kunnen steken raken we van elkaar vervreemd is er nog een brievenbus er gaan er weer driehonderd weg in mijn mail staan tekstsuggesties ik mis de vreugde van het zoeken naar dat ene woord dat veel verzwijgt en alles zegt een woord van welkom goedgaon kom d'r in de deur is los dat zijn woorden van waarde in alle talen laten we luisteren zodat we elkaar weer dichterbij gaan schrijven - Een twicht is een twittergedicht. Op X zoekt Helma naarstig naar poëzie. Verschenen in het Achterhoek Nieuws. - Op de foto de bergblauwvogel. In 2012 werd het oorspronkelijke Twitterlogo, ‘Larry the Bird’ vervangen door de ‘Twitter Bird’, de samensmelting van een bergblauwvogel (mountain bluebird) en een kolibrie. De snavel en het lichaam van de Twitter-vogel wezen naar de lucht als ‘de ultieme representatie van vrijheid, hoop en onbegrensde mogelijkheden’. Nu is het twitteren weer terug bij de bergblauwvogel en de kolibrie.  ontploft om onze weg weer te vinden bleven we steeds in de benen alsof ons huis was ontploft al het vertrouwde verdwenen we smoksten langs de Steenoven Het Passion de Torenallee dwars over de Grote Beek tot aan de Muizengatweg de bevers de dassenburchten we stiefelden door het struweel onmetelijk waren de weiden zij wees omhoog naar de wolken waar zij als kind al naar staarde we zagen de luchtballonnen zou de geliefde daar varen de klank van zijn stem verwaaiend wordt dit van de kaart geveegd meer dan honderd huizen bedrijven een straal van talloze meters verder verwijderd van vrede geen boerderijen maar bunkers acuut ontploffingsgevaar nee het landschap is niet schuldig de mensen bedreigen elkaar - Het Ministerie van Defensie acht het terrein aan de Muizengatweg ten zuiden van Toldijk geschikt voor de opslag van munitie. Meer dan honderd huizen en bedrijven zouden dan moeten verdwijnen. Helma maakte na het overlijden van haar vader lange wandelingen door dit gebied samen met haar moeder. Verschenen in het Achterhoek Nieuws  varenbeuk groene zuilbeuk
zwarte treurbeuk bruine beuk al zijn ze nog zo prachtig ze redden het niet in dit klimaat we hebben meer soorten nodig voor een rijke voedingsbodem hoorde je ooit een swingend koor met enkel tegenstemmen louter blond semi-blond grijsblond geblondeerd 't klinkt monotoon een goed koor doet mensen dansen kleurt verschillen tot harmonie dus laten we bomen planten zomereik winterlinde Libanonceder fladderiep als je gaat liggen op het mos en je luistert merk je steeds meer hoe het bos zingt als een koor alles kabbelt kwinkeleert zoemt ruist bromt bliksemt kwettert koert weerkaatst tot het is afgestemd er is voor iedereen plaats dat maakt het bos veerkrachtig in een goed bos voedt alles elkaar - “Het bos is kwetsbaar, omdat het bijna helemaal uit één boomsoort bestaat, de beuk. Als een bos uit meerdere soorten bestaat is het veerkrachtiger en beter bestand om klappen op te vangen.” Aldus een Wageningse bosecoloog. Helma hoorde zijn woorden terwijl zij nog nazoemde van het korenfestival in Doetinchem. Verschenen in het Achterhoek Nieuws |
Helma SnelooperDichter, verteller, performer, Archief
August 2024
Categorieën
All
|
RSS Feed
