 Gorter gaat viraal
zie de Mei met een paraglider zwevend over de Oude IJssel een knipoog naar de wolkenspinster dan duikt ze in een donzen bed van wit met goud en spetters babyblauw strooit hier en daar wat lentekriebels boven de Zaadmarkt de Sint Walburgiskerk staande ovatie in Dat Bolwerck het duurt niet lang of de hele stad loopt uit een nieuwe lente en een nieuw geluid zie de Mei op kanariegele skates rollend over de Berkelkade daar etaleert ze haar merchandise meiregen meidoorn meiboom meizoen breekt uit alle twijgen frisse jonge groen hier krijgt ze waar iedereen op vlast een boek een blog een podcast duizend volgers voordat je het weet gaat zij viraal schitterend hoe ze ieder jaar ontspruit een nieuwe lente en een nieuw geluid Op donderdag 18 mei droegen honderd voorlezers in een estafettelezing in de tuin van Dat Bolwerck in Zutphen het gedicht Mei van Herman Gorter voor. Het gedicht is verschenen in het Achterhoek Nieuws.
0 Comments
 ontsnippering
wij doorsnijden leefgebied waar de oehoe fluistervliegt paddentrek wolfwerend hek dassenburcht onder het spoor parallelle werelden overlangs en onderdoor wat zocht die wolf bij Zevenaar hij viel ten prooi op de A12 toen hij ging oversteken liep nog twee kilometer mocht hij worden geschoten wie gaat daar eigenlijk over de wolf dwaalt door de Achterhoek bespeurt de Veluwe duikt op in de verhalen het toonbeeld van de jager met het oog op de natuur ontstaan er nieuwe vragen zijn we hier allemaal te gast hoe gaan we vloeiend samen uitritrooster ecoraster faunatunnel eekhoornbrug zalm vistrap passageduiker de balans keert langzaam terug verschenen in het achterhoek Nieuws foto HLN rechtenvrij  fietsend van Heelweg naar Halle
vind ik het landschap omgeploegd beschroomd wachten de voren vogels jubelen onverstoord zwaluwen grutto's lenteboden koeien dansen uitgelaten de vlaggen zijn weer omgedraaid steeds verschuiven de coulissen mijn zadel veert de ketting kraakt ik ken de weg kom hier vandaan wat een streek om te vertoeven roze flamingo's vlakbij Groenlo oehoes in de kalksteengroeve reeën wolven wilde zwijnen verderop de boerderij waar mijn opa rogge zaaide en mijn oma voor me zong zoveel rijkdom geeft de grond die goede gulle aarde die moeten we behoeden van welke kant de wind ook waait Verschenen in het Achterhoek Nieuws Luchtfoto Heelweg Lokaal Belang Oude IJsselstreek  van Doesburg tot aan Kahramanmaraş
meer dan drieduizend kilometer als daar de aarde beeft trilt het hier na Orhan Delibas staat voor het raam eretitel in de Hall of Fame profbokser door heel Amerika Olympisch zilver in Barcelona men noemt hem ook The Turkish Delight mensen zijn geraakt door zijn verhaal in zijn boksschool moedigt hij het aan spieren als kabels vuisten van staal je denkt hij tilt een huis op met éen hand zet de grond weer recht jaagt het monster weg nu kan hij alleen maar wachten hoe zal het gaan met de geliefden hun telefoon straalt dagenlang niet aan zijn moeder snikt de kinderen vragen hij bouwt een brug die afstand overspant steun en hulp en medeleven van Doesburg tot aan Kahramanmaraş meer dan drieduizend kilometer dat is de kracht die hij door kan geven Verschenen in het Achterhoek Nieuws Foto Mohammed Soufy, Syrië, via Pexels.  jij kwam helemaal uit Harderwijk plankgas campingbus klapzoen luchtkus de Kipstraat was mijn koninkrijk virusvrij afstand angstvallig afgemeten liepen wij voorbij de Muschenpas al in zo vertrouwd pink aan pink parlevinken elk einde omvat een nieuw begin bosrand honingraat velden vol van koolzaad vlak voor de oude Aviko de Tolstraat in dol op diabolo ballen in de lucht rondom de piste een zucht als uit éen mond in volle vaart je blies me van de sokken vuur uit je sloffen ik riep nog niet te vlug maar k wist bij de Pasop vind ik je terug vijf beukennoten een taart twee puddingen vrij naar Toon Tellegen de Roomstraat door recht op het Blisveld af dronken van vreugde t Heekenbroek de hoek om vis a vis de Bronksestraat noemde ik een pad naar jou waar je me een inzicht gaf wat een cadeau je deelde uit alsof t niets kostte Dubbeltjesweg dreigende wolken die bood je het hoofd wel voor de drommel landgoed Pimpelmees een bliksemslag boven de Ulenpas weerkaatst gerommel Roodborstje tikt dat lied van vroeger het is toch echt jouw stem die ik nu hoor al loop je als een kievit kloek volg ik je spoor Het kunstwerk is de IJzeren engel van Geeske van de Molengraft.  oh dat ontluisterende oorsuizen
tormenterende fantoomgeluiden piepen denderen gieren ruisen in India in Noord Amerika wordt het met handgeklap onthaald je bent uitverkoren door de goden die fluisteren heilige woorden door directe lijn met het hoofdkantoor thuis was er een buizenradio ik bleef maar aan de knoppen draaien kraken knetteren knarsen kraaien al die namen van magische plaatsen Monte Carlo Krakow Stockholm Berlin krakende stemmen in vreemde talen doorkrast door knisperen en fluiten sein van een wijde wereld buiten draag oordoppen als je carbid schiet de goden kunnen je best bereiken knallen klapperen gillen strijken je hoeft jezelf echt niet te pijnigen om te bewijzen dat je bestaat de stilte spreekt luider dan het lawaai dit is jouw landschap hier ruist jouw verhaal blijf in verbinding er is altijd signaal  honderdduizend opgehokte kippen
stel dat er zich daar eens eentje loszong die dan vreugdevol naar de vrijheid sprong meters hoog het was alsof ze vloog met haar veren in de rotorbladen hoe ze spoorslags naar de kippenhemel ging wat is daarvoor de kansberekening nee dan die waargenomen weidevogels binnen vierhonderd meter van het bedrijf willen zij de windmolens bevechten steenuil boerenzwaluw wulp en hop gekraagde roodstaart buizerd rode wouw kievit groene specht grutto patrijs of bezwijken ze voor t vogelparadijs vlak vooral de dwergvleermuis niet uit het is waar die beweegt zich ultrasoon heeft juist baat bij de echo van obstakels tot een enorme onderdruk ontstaat door het zwenken van de rotorbladen hij in een gevaarveld arriveert waardoor zijn zoogdierlijfje implodeert doodt de kippenboer opzettelijk dieren of speelt hier een aanvaardbaar risico natuurbehoud of energiebesparing in Hengelo staan de turbines stil het duizelt bij provincie en gemeente wie weet hoe werkelijk de wind waait waar is de haan die er eindelijk naar kraait  je takelt kalmpjes af keert terug tot de kern van alles laat je los zware takken droge schors Shakespeare schetste Greenwood jij was al opgewassen vogels droegen melodie het zingt nog in je bast veertig palm en acht duim goed voor twee molenassen maar dat werd jou bespaard je groeide bleef standvastig stambreuk wondhout knoest of kwast zelfs je pijn ruikt zoet naar hars tot jou voert een pelgrimspad veelbetreden platgetrapt met drones penseel yogamat scholen we bij je samen onthul ons het geheim van diepgeworteld zijn  - soms draagt iemand een geheim toont zich iets van het torsen de hals zwelt op een ader klopt de tred wordt net iets te zwaar maar vaak openbaart zich niets we gaan aan het geheim voorbij - een knoest een korst over een wond onthutste ogen open mond dat schilderij van Edvard Munch het lijkt alsof de schilder schreeuwt maar hij sluit zijn oren af voor de schreeuw van de natuur - wolken als bloed tongen van vuur het geheim blijft ingevroren onzichtbaar zelfs voor jou je bouwt je huis er overheen de wand verschuift de vloer beweegt het breekt onder je voeten - het landschap schildert door ons heen braakt kleur in stormende lijnen niemand verdwijnt voor altijd de Vijverberg onthult de pijn beschut en brengt ons samen we geven het kind zijn naam - Helma Snelooper Verschenen in het Achterhoek Nieuws. Bij het nieuws over Sem Vijverberg denkt de dichter aan het schilderij van Edvard Munch: ‘De schreeuw.’  vaak ga ik met mijn vader het liefst tegen de avond naor Brummen en weerumme vanaf t Bronkhorsterveer verlangend wacht de IJssel haar onderstroom lokt fluisterzacht de pontbaas vlijt zijn veerboot neer en op geleide van het tij steekt hij getrouw van wal zoals zijn vaderen voorheen zetelt hij hoog in zijn kajuit om hem heen wentelt het land alsof de horizon roteert zo komt er nooit een overkant ik hoor mijn vaders lach weer klateren over het water de ganzen schateren luid de hemel lijkt geladen lichtsprankels kaatsen op en neer van Brummen tot aan Bronkhorst daar draaien we nog een keer en weer valt alles samen het wiegen van het water daaronder een sterke kabel de handen van de pontbaas waarin het roer zo veilig ligt maar ook verandert alles steevast verschuift het vergezicht Helma Snelooper Foto Jan Ruland van den Brinke |
Helma SnelooperDichter, verteller, performer, Archief
March 2023
Categorieën
All
|
RSS Feed
