 Op de Hessenweg valt het donker in. Ik had nog wel naar de oude Aviko willen fietsen maar moet nog helemaal naar Wehl. Langs de oude kleuterschool aan de Jan de Jagerlaan. Nog altijd wilde ik de bostuin zien met z'n stinzenplanten, maar de Warande is daar niet meer. Op de Dorpsstraat staan nogal wat borden, daar laveer ik langs. Zal wel weer met een verkeersluw Laag Keppel te maken hebben. Een man sluit zijn luiken en groet. Dan rijst een hoog ijzeren hek op: ik kan niet meer verder. Nu pas ontdek ik dat de brug weg is. Er staat een grote witte tent.
Ik heb twee keuzes: terug naar Doetinchem en dan met de fiets in de trein naar Wehl of de gok nemen dat de dijk langs de Oude IJssel niet afgesloten is. De Rijksweg lijkt veel langer nu ik me in het donker niet oriënteren kan. Op de Jonker Emilweg verblinden auto's me met groot licht. Ik hobbel over de brug: aan mijn rechterhand een kleurenpalet in roodpaarsoranje boven donkerblauw water. Ik kan er niet bij stil blijven staan want achter me hijgt alweer een ongeduldige sluipwegbestuurder. Er is niemand op de dijk. Het water is niet te zien en ook de brug in de verte niet. Er is niemand. Ik ben zo blij dat ik mijn hoorapparaten heb ingedaan: luid klinkt het schateren van eenden en het gaggelen van ganzen. Ik zoek de lucht af en zie ze dan in brede V-vorm boven me. Een volgende formatie vliegt op ooghoogte. Het geluid cirkelt om me heen. Ik voel me opgenomen in de groep. Links van me, over het water gesnater van de kopvlieger. Rechts boven het weiland een achterhoedegans die antwoordt. Mijn ogen speuren het donker in. Er moet een bankje aan het water staan, maar ik kan het niet vinden. Bommen Berend, de haven, zie ik wel. Ik houd mijn adem in. Als de dijk afgesloten is moet ik weer helemaal terug. Daar doemt de witte tent op, een fel licht er naast. Ik stap af en zoek voorzichtig mijn weg. Ja, ik kan rechts de bocht nemen, oversteken en mijn weg naar Wehl vervolgen. Ik stal mijn fiets in kluis 5. Nog een klopje op het zadel. De diesel naar Arnhem is er al snel en ook de overstap op de trein naar Den Helder verloopt moeiteloos. Op het Stationsplein in Amsterdam staat een grote witte tent van waaruit een man door zijn microfoon een Blijde Boodschap verkondigt. Hij hoort zichzelf graag roepen. Staand bij de halte voor tram 17 kijk ik naar het Open Havenfront. Een bootje glijdt voorbij; wit dekzeil, een lichtje voorop. Verderop de fietsenstalling onder het water. Donkere figuren, versmolten met hun fiets, rijzen en dalen langs verlichte trappen. Ik denk aan de hemel. 'Door Zijn bloed, door Zijn bloed, door Zijn bloed..', schalt de man in de witte tent. Dan verschijnt de tram. Ik glijd langs het Koninklijk Paleis, de grachten, de Westertoren en ontdek dat ook dit landschap me vertrouwd is.
0 Comments
 In Keramiekatelier Phoenix samen met fluitist Jan Baggerman en bevlogen luisteraars.
 Maandag 10 februari Kunstnaobers in Vorden.
Kom proeven van verschillende kunstvormen en ontdek welke bij je past. Ik geef een mini-workshop schrijven. In het Kulturhus. Wie weet ontmoet ik je daar.  riegt oe zegt ze en ik zie aan de gebaren dat ik welkom ben iemand schuift een stoel bij ze bewegen allemaal wat verder weg van tafel een grotere kring en daar mag ik in lange lange riege zongen we op het plein nog steeds denk ik dat wij dat zijn een lange rij een keten waarin niemand mag ontbreken een wijs man zei er zijn vijf schakels tussen mij en ieder ander waar dan ook op aarde al controleren ze de grens ik blijf verbonden met diezelfde zesde mens achter de grens soms denk je eerst den is ‘n betjen vrömd en als je dan gedichten en gedachten deelt merk je dat je in veel dingen hetzelfde bent riegt oe is mijn wens voor kerst en volgend jaar laten we luisteren naar elkaars verhaal we schuiven stoelen bij de kring wordt groter groter en groter tot de grens niet meer bestaat - Mijn allerlaatste gedicht als Dichter des Achterhoeks. Verschenen in het Achterhoek Nieuws. De foto maakte ik op Engbergen.  met de oranje en de lila fiets
heb ik mooie avonturen meegemaakt tedere tochten door de Achterhoek als ik verdwaalde belde ik mijn vader waar ik ook was hij kwam me altijd halen toen ik het ouderhuis voorgoed verliet stalde ik de lila fiets in Wehl en de oranje fiets in Gaanderen ik trein ze tegemoet vanuit Amsterdam zij voeren mij dan naar vertrouwde plaatsen bij kringloop Groenlo kocht ik een zwarte fiets die staat in Zutphen onder het station ik trap langs acht kastelen rondom Vorden bezoek musea zoals STAAL en MORE in Dieren brengt de pont me de IJssel over de oranje fiets gaat nu naar Amsterdam er valt over de hoofdstad veel te schrijven Achterhoeks dichter mocht ik vijf jaar zijn de band met mijn geboortegrond is blijvend toch is dit ook het einde van een tijdperk - In december zal Helma haar laatste gedicht schrijven als Dichter des Achterhoeks. Drie fietsen hielpen haar dieper door te dringen tot haar geboortestreek. Verschenen in het Achterhoek Nieuws. Foto: de oranje fiets in Amsterdam.  het werd een natuurlijk ritme
tijdens het winteren trof je hier en daar beeldend kunstenaars in omstrengeling met een boom of er lag een dichter met zijn oor aan de grond te luisteren dan begon het schetsen weven nestelen smeden en ontspruiten de betovering van Enghuizen tussen Pasen en Pinksteren hoorde je voetstappen klinken niet een stampen daveren dreunen meer een soort dansen van vreugde op de hartslag van de aarde kunst bloeide vrijuit tussen speenkruid beukenbomen bosanemonen dichters droegen voor omlijst door merel cello specht en gitaar Enghuizen ligt opgevouwen te wachten op verleiding liefdevolle dialoog muurbloemlezing boombeschrijving die droom is nu onteigend duizenden wandelaars per jaar kwamen het goed ontmoeten zij dansten op de paden maar altijd op lichte voeten Er komt een einde aan de Kunstwandelroute op het landgoed Enghuizen in Hummelo. Ook voor Helma was de route onderdeel van haar natuurlijke ritme. Verschenen in het Achterhoek Nieuws. Foto: Deel van 'Jubelwerk', installatie van Pim van Arkel, Ruud Kaper, Hans Mellendijk en Gerard ter Brugge (Kunstwandelroute 2019)  In 2019 mocht ik voordragen in het Idinkbos tijdens 'n Drom. Met Gerda Reijnders op trekharmonica. Afgelopen zaterdag bezocht ik het ontknopingsfeest van de stichting Eeuwig Erbarmen, organisator van ’n Drom en het Erbarmen Festival.
ontknoping eeuwig fluisteren de sirenen diep verscholen tussen varens als je nog wat verder luistert hoor je voetstappen weerkaatsen echo's van wel veertig jaar Idinkbos levend theater 'n drom bevlogen wandelaars golft langs slingerende paden met picknickmand en opklapkruk achter iedere bocht verbazing ` strakke beats en vogelkoren een specht drumt met de dichters mee de zon werpt licht op de artiesten overal staat betovering te trappelen achter de coulissen tussen Varsseveld en Sinderen golven banden van erbarmen zie die maar eens te ontknopen ze vlechten zich door het landschap heen eeuwig fluisteren de sirenen - Verschenen in het Achterhoek Nieuws. |
Helma SnelooperDichter, schrijver,verteller, Archief
February 2025
Categorieën
All
|
RSS Feed
