 de stuurlui eisen de wal op
de vechters eisen de straat op de kiezers eisen klare taal maar er zijn nog geen woorden voor er bestaat geen nieuw normaal we hebben nog geen verhaal wat zou je doen met die ruimte die je opeist die minder dan anderhalve meter je oma opzoeken de buurman aanhoesten het vliegtuig nemen naar een of ander toeristisch oord en is dat dan vrijheid wat is vrijheid eigenlijk voor een woord is het terug naar voorheen maar voorheen is voorbij we deinen stuurloos op de rand van een nieuw getij niet eisen maar vragen meebewegen luisteren naar wat de zee van ons wil nieuwe einders ontdekken misschien is dat vrijheid misschien maakt dat het verschil Helma Snelooper toetsenbord en cartridge inkt Elzo Dibbets olieverf op papier
0 Comments
 iemand die je verstaat
waar het spreken je vergaat die zonder dat je het vraagt de eigen pas vertraagt om op je aan te sluiten bij het spoorloos raken buiten iemand die je leest weet wat je ten diepste vreest iemand die je beschrijft die voor je achterblijft - Helma Snelooper  roerloos ligt de ruimte
tussen jou en mij ik moet vertragen om te zien hoe jij daar staat aan de andere kant van de straat vroeger stapte je zomaar in mijn veld klakkeloos drie kussen en een knuffel duizend woorden altijd net iets te dichtbij dan vergat ik wat van jou was wat van mij nu balanceren we allebei stapje naar voor stapje naar achter passen we van binnen af hoe ver dat is anderhalve meter er ontroert iets in de ruimte tussen jou en mij iets dat buitenom ontwaakt een aarzeling die ons tastbaar maakt - Helma Snelooper Schilderij: Paul Klee Seiltänzer  Zondag. Ik zit op mijn oude meisjeskamertje te schrijven. De zon schijnt. In de tuin van de overbuurman bloesemt de Japanse kers. Op straat vieren de mensen de lente. Ze rijden voorbij in open auto's, op skates, op de fiets over de volle breedte van de weg, honden in karretjes aangekoppeld. Ze dragen kekke petjes, korte broeken, strakke pakken, laten hun haren wapperen. Ze praten, lachen, duwen elkaar aan. Heb ik iets gemist? is de crisis voorbij? In 1974 vertrok Norio Suzuki op wereldreis. Hij was op zoek naar de Japanse luitenant Onoda, een reuzenpanda en de verschrikkelijke sneeuwman. Na vier dagen vond Suzuki luitenant Onoda in de jungle op het Filipijnse eiland Lubang. Hij vertelde hem dat de Tweede Wereldoorlog voorbij was. Onoda wilde zich niet overgeven. Zijn commandant majoor Yoshimi Taniguchi had gezegd:' Het is absoluut verboden om te sterven door je eigen hand. Het kan drie jaar duren, het kan vijf jaar duren, maar wat er ook gebeurt, we komen terug voor je. Tot die tijd, zolang je soldaten onder je hebt, moet je hen blijven leiden. Misschien moet je van kokosnoten leven. Als dat het geval is, leef dan van kokosnoten. In geen geval geef je je leven vrijwillig op.' Op 13 maart sloot ik mijn appartement in Amsterdam af. Ik reisde, rolkoffer achter me aan, naar de Achterhoek. Al mijn klussen waren gecanceld. Het was mijn plan in quarantaine te gaan, samen met mijn moeder. Haar 90ste verjaardag met haar te vieren. Voor haar te zorgen; ze was al een tijd niet goed in orde. Ik laadde de diepvries vol, richtte mijn oude meisjeskamer in als kantoor, maakte iedere dag een wandeling met mijn moeder, probeerde me te bekwamen in digitale technieken. Dit konden we wel uithouden tot pak 'm beet eind mei. Geleidelijk begon 't me te dagen dat dit nog wel 's veel en veel langer zou kunnen duren.. Noria Suzuki wist luitenant Onoda ervan te overtuigen dat de oorlog voorbij was. Onoda wilde zich echter pas overgeven als zijn commandant majoor Yoshimi Taniguchi, hem daartoe persoonlijk het bevel gaf.De majoor werd opgespoord, ging naar Lubang en gaf de luitenant het bevel de wapens neer te leggen. Onoda droeg daarop zijn dienstgeweer over. ik geef Google een zoekopdracht en ontdek dat we nog steeds in een Intelligente Lockdown verkeren. Premier Rutte heeft er zelfs toe opgeroepen dit weekend binnen te blijven. Ik ben boos op de recreanten die aan me voorbij trekken. Om hun lichtzinnigheid. Jaloers op hun zorgeloosheid. Voel me buitengesloten. Facebook staat vol met juichende berichten over het prachtige lenteweer, de saamhorigheid, de schitterende nieuwe wereld die ons na de crisis wacht. Geen ruimte voor posts over angst, gepieker en persoonlijke pijn. Luitenant Onoda keerde 29 jaar na het einde van de Tweede Wereldoorlog terug naar Japan. Daar werd hij als een held onthaald en voorgedragen voor een positie in de Kokkai. Voor het feit dat hij na de oorlog mogelijk nog zo'n dertig Filipijnen had gedood, kreeg hij gratie van de Filipijnse president. Ik was mijn handen, ontsmet de boodschappen, laat niemand meer binnen. De rituelen zijn een eigen leven gaan leiden, ik ben vergeten welke vijand ik bevecht. De filmpjes die ik maak met moeizaam geuploade tools zijn lachwekkend van kwaliteit. Ik zie hoe collega's zich moeiteloos door het digitale landschap bewegen. Dit zou het uitgelezen moment zijn om mijn bedrijf voort te stuwen in de vaart der volkeren, om de mensen ervan te overtuigen dat ze juist nu een Opvouwbaar Bos nodig hebben, om gedichten vol troost te publiceren. Maar de motivatie ontbreekt, het is niet wat ik van binnen voel. Onoda had moeite zijn draai te vinden in het sterk veranderde Japan en besloot net als zijn broer Tadao naar Brazilië te emigreren. Daar trouwde hij, op 54-jarige leeftijd. Hij schreef een boek over zijn jaren in de jungle, dat in en buiten Japan een bestseller werd. Het ziet ernaar uit dat mijn moeder er langzaam weer bovenop krabbelt. We kunnen goed samen door éen deur. Af en toe kruip ik uit mijn schulp, bel ik iemand, vang ik een glimp op van de buitenwereld, van de binnenwereld van een ander mens. Ik krijg plezier in het schrijven zonder doel of vooropgezet plan. Op 62-jarige leeftijd keerde Onoda terug naar Japan, na te hebben gelezen over een Japanse tiener die in 1980 zijn ouders doodde. Hij stichtte bij zijn terugkomst de Onoda Shizen Juku ("Natuurschool Onoda") voor kinderen, die op diverse plaatsen in Japan onderwijskampen organiseerde. Op de clownsschool leerde ik wachten. Niets te forceren, niets te doen, niets te willen. Soms ontstond er dan een spontane impuls, soms ook helemaal niet. Verleden, toekomst en heden zijn in dit ogenblik vervat. Alle leven blijft altijd verbonden. Of we vechten, vluchten, ons verstoppen, we blijven deel uitmaken van het wezenlijke verhaal. Alle betekenis zal zich op ieder moment weer opnieuw ontvouwen. Eb Ik trek mij terug en wacht. Dit is de tijd die niet verloren gaat: iedre minuut zet zich in toekomst om. Ik ben een oceaan van wachten, waterdun omhuld door ’t ogenblik. Zuigende eb van het gemoed, dat de minuten trekt en dat de vloed diep in zijn duisternis bereidt. Er is geen tijd. Of is er niets dan tijd? M. Vasalis  straks raak ik er aan gewend
vergeet ik hoe dat ook weer moet met huid ertussen houd ik altijd anderhalve meter afstand ben ik voorgoed te ver om me te laten kussen - Helma Snelooper Schilderij Morning Sun Edward Hopper  we verorberden vleermuizen civetkatten, slangen als iemand proestte op de Seafood Market in Wuhan riepen we opgewekt: ' Ganbei!' we doortrokken Azië vliegveld naar vliegveld maakten ons sterk voor ons recht op honderd uren vrij aan het Gardameer vakantie vieren in Venetië bewonderden wij het San Marco Plein dan polonaise lopen onder de grote rivieren zo onbevangen waren wij wat wisten we van zoönose het virus schuilt in dieren en springt over terwijl wij knuffelend, kussend, handen schuddend viral gaan en tenslotte raakt het ons allemaal aan kunnen we niet anders dan de voetstap verkleinen naar binnen gaan in elkaars schoenen staan verbonden blijven ons verzoenen met de onvoorspelbaarheid van het bestaan Helma Snelooper De Gelderlander publiceerde dit gedicht op 23 maart 2020 Platform Dichter des Achterhoeks: Hans Mellendijk, Bert Scheuter, Eva Schuurman, Helma Snelooper  dit is de laatste dag dat mijn moeder 89 is
ergens tussen vandaag en morgen zal ze voetje voor voetje achter haar rollator de grens van 80 naar 90 overschrijden als ze het mag meemaken ze is al een tijd niet goed in orde op het eerste gezicht is er geen oorzaak te vinden we zoeken ook niet verder de huisarts wil haar niet laten ronddolen in het medisch circuit zeker nu niet in februari had ik al vrij genomen om voor haar te zorgen daarna kwam de wijkverpleging en waagde ik af en toe de oversteek naar Amsterdam mijn laatste klus was op 12 maart op de medische faculteit van het VU-MC verdiepende gesprekken met studenten ouderengeneeskunde over wel of geen euthanasie, verdere behandeling, ziekenhuisopname 's avonds had ik een radio-interview in Koog aan de Zaan onderweg schoot me te binnen dat de naam van de programmamaker wel erg Italiaans klonk ik wilde niet bevooroordeeld lijken , belde hem op en vroeg voorzichtig:'jij en je crew hebben toch geen last van hoesten?' de sfeer in de studio was uitbundig jolige grappen over elleboogstoten en deurklinken vermijden op de foto die na afloop is gemaakt zie ik mezelf in onbevangen omhelzing met programmamaker en technicus de volgende dag krijg ik bericht dat alle lessen aan de medische faculteit zijn gecanceld. ik zie er tegenop om naar de Achterhoek te reizen op de heenweg zaten er mensen te hoesten en te proesten in de coupés stel dat ik het virus oploop en aan mijn moeder overdraag maar het idee dat zij alleen ziek zit te zijn in de Achterhoek vind ik onverdraaglijk. En wat moet ik alleen in Amsterdam. de trein naar Arnhem is nagenoeg leeg dat geldt ook voor het boemeltje naar Doetinchem Ik ren en haal nog net de bus richting Zutphen de chauffeur maakt zich kwaad 'er zat een man voorin de hele tijd te hoesten. ik zei: 'als je niet je hand voor de mond doet zet ik je uit de bus'. ' de diepvries is volgeladen ik kook voor mijn moeder, help haar uitkleden voor het slapen gaan ,vertel een verhaal elke avond wandelen we in de Greffelinkallee voorbijgangers maken een praatje op veilige afstand familieleden leggen bloemen op de stoep mijn moeder ligt op de bank en ik lees haar appjes en mailtjes voor 'gezellig' zegt ze morgen is ze jarig 'ik kan geen kado voor je kopen' 'jij bent mijn kado' zegt ze - Foto: Greffelinkallee gezien vanuit de houtschuur  zoveel manieren om de ander aan te raken
op anderhalve meter afstand dwars door glas in ogenspel gebarentaal een ansichtkaart een lied we skypen mailen bellen vertellen een verhaal we delen hoop angst zorg vertrouwen en verdriet keren terug naar de kern verdwalen niet we steken licht op blijven elkaar tot baken zoveel manieren om de ander aan te raken - Helma Snelooper  De spanning bouwt zich op als in een Hitchcock film. Muziek zwelt aan; de tune van een extra nieuwsbulletin, de minister-president benadrukt de ernst van de situatie, het openbare leven gaat op slot, hulpverleners staan paraat in beschermende pakken. Was het virus eerst nog veilig ver weg, nu doordringt het ons bestaan, verraderlijk onzichtbaar... Buiten lijkt alles onveranderd. Landgoed Mulra, de dijk langs de Oude IJssel, alleen een jongen in overall, op meer dan anderhalve meter afstand. Hij glimlacht; ik steek mijn hand op. Schemering valt in. Ik fiets graag, houd van de beweging, vooral van het moment waarop je vergeet dat je aan het fietsen bent, waarop je als vanzelf door het landschap glijdt. e lucht kleurt lila, krassende kraaien zwermen tegen streepjes blauw. In het kasteel brandt licht, wilde eenden kwaken. Dan ontwaar ik voor me op het pad tientallen kraaien, groot, zwart, samenscholend, ze krassen luid als in druk beraad, ze richten hun blik op mij.... Kraai, symbool van de dood, de dood die overal op ons loert, ik denk aan Hitchcock's film 'The Birds'; Tipi Hedren, rennend voor haar leven, in een veel te nauwe rok op veel te hoge hakken.. Wat zal ik doen: doorrijden, omkeren? Ik heb geen keuze. Mijn fiets glijdt als vanzelf in de richting van de vogels, kraalogen priemen door me heen, oorverdovend gekras, gefladder van tientallen vleugels en dan opeens stijgen alle kraaien omhoog, de een na de ander, ze vliegen om me heen, boven me, onder me, links en rechts van me, ze omhullen me, dragen me, nemen me op in hun zwerm.  -
ALLES IS ER - vanmorgen zag ik de ochtendzon door het raam de hele lucht was rood 's avonds zijn er de sterren als ik door het raam kijk alles trekt aan mij voorbij altijd alles is er als je er oog voor hebt - een gedicht van Annie Gieling - Zo dankbaar dat ik Annie Gieling heb ontmoet. Het project 'Lang Leve Kunst en Naoberschap' bracht me bij haar. Over de dijk fietste ik naar Olburgen en daar, in het huis recht tegenover de begraafplaats ,vond ik steeds een warm welkom. Ik kwam gedichten ontlokken aan Annie en daar was niet veel voor nodig. Hier en daar wierp ik een onderwerpje op, stalde ik een voorwerpje uit .Annie was bijzonder associatief; gedichten ontsproten aan haar als bloesem aan lentestruiken.Ik hoefde alleen maar vlijtig vast te leggen. Al dichtend leerden wij elkaar kennen. Annie beleefde alles zintuiglijk en intens. Zij omarmde de mensen, dieren en dingen die op haar pad verschenen. Zij hield van de geur van wijn en tabak, van pasgeboren kalfjes, van wandelingen over de dijk met haar neefjes en nichtjes. Zij was levenswijs, had een scherpzinnige humor, originele invallen die zij met gedragen stem ten beste gaf. Als ze het ergens niet mee eens was liet ze het ook weten; haar gevoel voor rechtvaardigheid was sterk. Er is heel wat poëzie ontstaan tijdens mijn ontmoetingen met Annie.Op een dag hebben we het gepresenteerd in 'De Kei' dagopvang in Steenderen, voor Annie's vrienden en bekenden. Die maakten op hun beurt een gedicht voor Annie, waarin ze hun liefde en waardering voor haar uitspraken. Iedereen was ontroerd, de warmte in 'De Kei' was tastbaar. - Foto Ronald Falke |
Helma SnelooperDichter, verteller, performer, Archief
October 2020
Categorieën
All
|
RSS Feed
contact |
|