 wolken kleuren grijs regendruppels op mijn hand blauwe inkt vervloeit
0 Comments
 Gefietst van Wehl naar Doetinchem en weer terug.
Het fietspad van de Hessenweg is erg smal. ik was daar op mijn gemak aan het peddelen, hoorde plotsklaps een luide roep :'Hey!' Snel stuurde ik mijn fiets over wilde begroeiing van het fietspad af richting de brede zandweg. Een colonne wielrenners kwam voorbij, een stuk of twaalf over het stuur gebogen mannen en vrouwen gekleed in zwart met geel. En iedere keer dat een fietser me passeerde riep hij of zij: 'Bedankt!'. Zo klonk het twaalf keer 'bedankt' , achtereenvolgend in twaalf verschillende toonhoogten uit een lange rij van voorovergebogen fietsers in zwart/geel. Als een menselijke xylofoon.  We zouden weer naar Zandvoort, maar ik had iets gelezen over Max Verstappen, dus misschien was het beter Bloemendaal eens te herontdekken.
Beelden kwamen terug van wilde feesten bij strandtent Woodstock met de Extreem Nette Dames, mijn vriendinnen van destijds. Dansen op blote voeten, opzwepende muziek, applaus bij zonsondergang. Zou Woodstock nog bestaan? De NS had borden geplaatst. Er stonden regelaars in knalgele hesjes. Dat stak lekker af tegen de oranje outfits van de circuitgangers. Om de paar minuten gingen er treinen richting Zandvoort. We zaten tegenover een echtpaar dat net van vakantie kwam en niet op drukte had gerekend. De man vertelde vol vuur over vakantie ervaringen, maakte grapjes die ik door het achtergrondrumoer niet kon verstaan. Ik lachte op momenten dat pretlichtjes in zijn ogen verschenen. De bus was zo vol dat we niet veel meer konden zien dan een glimpje blauw op rechts. Waren we er al? 'Bloemendaal-strand', zeiden twee oranje mannen op gezaghebbende toon. Snel wurmden we ons een weg naar buiten. Er stonden dranghekken, touringbussen, een tent met een medisch team, boven onze hoofden cirkelden helikopters. Mannen in gele hesjes schoven behulpzaam dranghekken opzij om ons door te laten. We trokken onze schoenen uit, renden richting zee. 'Welke kant op?' vroeg Strandmaatje 'Links', sprak ik ferm. De wind rukte aan onze kleren. Het strand was bijna leeg. Aan de hemel kleurige vliegers, kitesurfers tornden tegen golven op. We waadden door lauwwarm water, broekspijpen werden zwaar en nat, net op tijd weken we uit voor een zonnende kwal. Zacht zand onder onze voeten. Op links lange rijen strandhuisjes, de meeste met de gordijnen dicht. We liepen ze allemaal voorbij in onze zoektocht naar een strandtent. Toen we er eindelijk een zagen bleek die omgeven door dranghekken, wapperende windvanen, prikkeldraad. Verder weg, op de kade een loopbrug. 'Wacht even..', zei ik 'Zijn we nu tòch in Zandvoort??' Gelukkig hadden we proviand mee. Strandmaatje een bakje studentenhaver, ik een zak met onbelegde boterhammen. Ik haalde een boterham te voorschijn, oreerde uitgebreid over dit gezonde brood, wees Strandmaatje op de overvloedig aanwezige granen en zaden. Een windvlaag onder mijn arm. Ik staarde naar mijn rechterhand die plotsklaps leeg was. Een meeuw had een duikvlucht genomen onder mijn arm door en in éen beweging de boterham weggekaapt. Nu stond het beest tegenover ons. De blik waarmee hij ons doorpriemde zag er verbijsterd uit. De vierkante vorm van de boterham gleed langzaam door zijn hals naar beneden. Op onze terugtocht hadden we de wind mee. In Bloemendaal vonden we eindelijk een strandtent en we zaten daar uren achter grote glazen gemberthee. Zoetjesaan vulde zich het terras met supporters in oranje outfit. Thuis zag ik dat Max Verstappen tweede was geworden.  heet een twicht nog twicht sinds X honderdveertig tekens in de vorm van een gedicht haattaal kent geen poëzie waar woorden kunnen steken raken we van elkaar vervreemd is er nog een brievenbus er gaan er weer driehonderd weg in mijn mail staan tekstsuggesties ik mis de vreugde van het zoeken naar dat ene woord dat veel verzwijgt en alles zegt een woord van welkom goedgaon kom d'r in de deur is los dat zijn woorden van waarde in alle talen laten we luisteren zodat we elkaar weer dichterbij gaan schrijven - Een twicht is een twittergedicht. Op X zoekt Helma naarstig naar poëzie. Verschenen in het Achterhoek Nieuws. - Op de foto de bergblauwvogel. In 2012 werd het oorspronkelijke Twitterlogo, ‘Larry the Bird’ vervangen door de ‘Twitter Bird’, de samensmelting van een bergblauwvogel (mountain bluebird) en een kolibrie. De snavel en het lichaam van de Twitter-vogel wezen naar de lucht als ‘de ultieme representatie van vrijheid, hoop en onbegrensde mogelijkheden’. Nu is het twitteren weer terug bij de bergblauwvogel en de kolibrie.  ontploft om onze weg weer te vinden bleven we steeds in de benen alsof ons huis was ontploft al het vertrouwde verdwenen we smoksten langs de Steenoven Het Passion de Torenallee dwars over de Grote Beek tot aan de Muizengatweg de bevers de dassenburchten we stiefelden door het struweel onmetelijk waren de weiden zij wees omhoog naar de wolken waar zij als kind al naar staarde we zagen de luchtballonnen zou de geliefde daar varen de klank van zijn stem verwaaiend wordt dit van de kaart geveegd meer dan honderd huizen bedrijven een straal van talloze meters verder verwijderd van vrede geen boerderijen maar bunkers acuut ontploffingsgevaar nee het landschap is niet schuldig de mensen bedreigen elkaar - Het Ministerie van Defensie acht het terrein aan de Muizengatweg ten zuiden van Toldijk geschikt voor de opslag van munitie. Meer dan honderd huizen en bedrijven zouden dan moeten verdwijnen. Helma maakte na het overlijden van haar vader lange wandelingen door dit gebied samen met haar moeder. Verschenen in het Achterhoek Nieuws  varenbeuk groene zuilbeuk
zwarte treurbeuk bruine beuk al zijn ze nog zo prachtig ze redden het niet in dit klimaat we hebben meer soorten nodig voor een rijke voedingsbodem hoorde je ooit een swingend koor met enkel tegenstemmen louter blond semi-blond grijsblond geblondeerd 't klinkt monotoon een goed koor doet mensen dansen kleurt verschillen tot harmonie dus laten we bomen planten zomereik winterlinde Libanonceder fladderiep als je gaat liggen op het mos en je luistert merk je steeds meer hoe het bos zingt als een koor alles kabbelt kwinkeleert zoemt ruist bromt bliksemt kwettert koert weerkaatst tot het is afgestemd er is voor iedereen plaats dat maakt het bos veerkrachtig in een goed bos voedt alles elkaar - “Het bos is kwetsbaar, omdat het bijna helemaal uit één boomsoort bestaat, de beuk. Als een bos uit meerdere soorten bestaat is het veerkrachtiger en beter bestand om klappen op te vangen.” Aldus een Wageningse bosecoloog. Helma hoorde zijn woorden terwijl zij nog nazoemde van het korenfestival in Doetinchem. Verschenen in het Achterhoek Nieuws  er is water
er is water in overvloed vader komt uit de tuin hij brengt ons handenvol bramen het sap druipt tussen zijn vingers door een bloedrood spoor ter hoogte van Kreta redt men een vrouw uit Eritrea van een zinkend schip haar water breekt, zij schenkt het leven aan een kind dat zij 'Gelila' noemt; van de zee als het moet slaan we het water uit de rots zelfs een steen is tot schreiens toe te roeren je kunt bokalen vullen met de tranen van de aarde er is water er is water in overvloed -- Helma Snelooper uit de bundel Opvouwbaar bos  Tirol
het zou een ode aan zijn ouders zijn zijn vader zei hem zoon er zijn geen grenzen toch liep Joost tegen iemands grenzen op of wellicht overschreed iemand de zijne het doek ging neer er kwam geen dialoog ik rijd me vast tussen Kent en Harz Alpen Aragon Lombardije kom terecht op een woonerf nooit gezien waar een kind de armen wijd gespreid bulderend speelt dat hij een vliegtuig is vader lacht trots hij wordt nog eens piloot ik zeg mijnheer ik ben verdwaald ik zoek Tirol hij wijst daar verderop vlakbij de school ik denk dat accent is dat niet Oekraïens hoe zal het zijn als een vreemde mogendheid brutaalweg al je grenzen overschrijdt ik hoop dat als ik in gevaar verkeer iemand zich daarin weet te verplaatsen het is gaande we leven grenzeloos samen van heinde en ver of hier geboren zijn we zijn elkaars dokter schooljuffrouw piloot bezorgen elkaars pizza bakken elkaars brood grenzen ontstaan waar het gesprek niet wordt gevoerd waar alleen maar nijdig wordt getwitterd grenzen verdwijnen waar we kunnen schuilen samen lachen huilen samen een balletje trappen samen zingen juichen springen samen hakken -- Het gedicht ontstond terwijl ik fietste door Doetinchem de Huet op zoek naar Tirol. Verschenen in het Achterhoek Nieuws.  je rent de roltrap op
de stoptrein staat te wachten als een dampend paard ademwolken uit haar mond de geur van diesel reuk van verre reizen een kus op het perron uit het raampje hangen tot je hem niet meer ziet de geur van diesel die snuif je op terwijl je dieper in het landschap duikt stapvoets meer vertrouwd de geur van diesel zal gaandeweg verdwijnen zoals het aroma van carbolineum of van het petroliestel zoals het ernaar uitziet duurt dat nog wel even dat flitsend renpaard de RegioExpres draaft niet op batterijen of op waterstof wordt niet elektrisch aangedreven zelfs het gestold frituurvet maant het niet tot bewegen de geur van diesel ruik je nog lange tijd voor je ‘m gaat vergeten De Commissie voor de milieueffectrapportage vraagt de provincie Gelderland waarom ze kiest voor dieseltreinen bij de invoering van de RegioExpres tussen Doetinchem en Arnhem en niet voor een emissievrij alternatief. De dichter reist regelmatig op dit traject. Verschenen in het Achterhoek Nieuws Foto Helena Normark |
Helma SnelooperDichter, schrijver,verteller, Archief
February 2025
Categorieën
All
|
RSS Feed
