Japanse kers

Zondag. Ik zit op mijn oude meisjeskamertje te schrijven. De zon schijnt. In de tuin van de overbuurman bloesemt de Japanse kers. Op straat vieren de mensen de lente. Ze rijden voorbij in open auto's, op skates, op de fiets over de volle breedte van de weg, honden in karretjes aangekoppeld. Ze dragen kekke petjes, korte broeken, strakke pakken, laten hun haren wapperen. Ze praten, lachen, duwen elkaar aan.
Heb ik iets gemist? is de crisis voorbij?

In 1974 vertrok Norio Suzuki op wereldreis. Hij was op zoek naar de Japanse luitenant Onoda, een reuzenpanda en de verschrikkelijke sneeuwman. Na vier dagen vond Suzuki luitenant Onoda in de jungle op het Filipijnse eiland Lubang. Hij vertelde hem dat de Tweede Wereldoorlog voorbij was. Onoda wilde zich niet overgeven. Zijn commandant majoor Yoshimi Taniguchi had gezegd:' Het is absoluut verboden om te sterven door je eigen hand. Het kan drie jaar duren, het kan vijf jaar duren, maar wat er ook gebeurt, we komen terug voor je. Tot die tijd, zolang je soldaten onder je hebt, moet je hen blijven leiden. Misschien moet je van kokosnoten leven. Als dat het geval is, leef dan van kokosnoten. In geen geval geef je je leven vrijwillig op.'

Op 13 maart sloot ik mijn appartement in Amsterdam af. Ik reisde, rolkoffer achter me aan, naar de Achterhoek. Al mijn klussen waren gecanceld. Het was mijn plan in quarantaine te gaan, samen met mijn moeder. Haar 90ste verjaardag met haar te vieren. Voor haar te zorgen; ze was al een tijd niet goed in orde. Ik laadde de diepvries vol, richtte mijn oude meisjeskamer in als kantoor, maakte iedere dag een wandeling met mijn moeder, probeerde me te bekwamen in digitale technieken. Dit konden we wel uithouden tot pak 'm beet eind mei.
Geleidelijk begon 't me te dagen dat dit nog wel 's veel en veel langer zou kunnen duren..

Noria Suzuki wist luitenant Onoda ervan te overtuigen dat de oorlog voorbij was. Onoda wilde zich echter pas overgeven als zijn commandant majoor Yoshimi Taniguchi, hem daartoe persoonlijk het bevel gaf.De majoor werd opgespoord, ging naar Lubang en gaf de luitenant het bevel de wapens neer te leggen. Onoda droeg daarop zijn dienstgeweer over.
ik geef Google een zoekopdracht en ontdek dat we nog steeds in een Intelligente Lockdown verkeren. Premier Rutte heeft er zelfs toe opgeroepen dit weekend binnen te blijven.

Ik ben boos op de recreanten die aan me voorbij trekken. Om hun lichtzinnigheid. Jaloers op hun zorgeloosheid. Voel me buitengesloten. Facebook staat vol met juichende berichten over het prachtige lenteweer, de saamhorigheid, de schitterende nieuwe wereld die ons na de crisis wacht. Geen ruimte voor posts over angst, gepieker en persoonlijke pijn.
Luitenant Onoda keerde 29 jaar na het einde van de Tweede Wereldoorlog terug naar Japan. Daar werd hij als een held onthaald en voorgedragen voor een positie in de Kokkai. Voor het feit dat hij na de oorlog mogelijk nog zo'n dertig Filipijnen had gedood, kreeg hij gratie van de Filipijnse president.

Ik was mijn handen, ontsmet de boodschappen, laat niemand meer binnen. De rituelen zijn een eigen leven gaan leiden, ik ben vergeten welke vijand ik bevecht. De filmpjes die ik maak met moeizaam geuploade tools zijn lachwekkend van kwaliteit. Ik zie hoe collega's zich moeiteloos door het digitale landschap bewegen. Dit zou het uitgelezen moment zijn om mijn bedrijf voort te stuwen in de vaart der volkeren, om de mensen ervan te overtuigen dat ze juist nu een Opvouwbaar Bos nodig hebben, om gedichten vol troost te publiceren. Maar de motivatie ontbreekt, het is niet wat ik van binnen voel.

Onoda had moeite zijn draai te vinden in het sterk veranderde Japan en besloot net als zijn broer Tadao naar Brazilië te emigreren. Daar trouwde hij, op 54-jarige leeftijd. Hij schreef een boek over zijn jaren in de jungle, dat in en buiten Japan een bestseller werd.

Het ziet ernaar uit dat mijn moeder er langzaam weer bovenop krabbelt. We kunnen goed samen door éen deur. Af en toe kruip ik uit mijn schulp, bel ik iemand, vang ik een glimp op van de buitenwereld, van de binnenwereld van een ander mens. Ik krijg plezier in het schrijven zonder doel of vooropgezet plan.

Op 62-jarige leeftijd keerde Onoda terug naar Japan, na te hebben gelezen over een Japanse tiener die in 1980 zijn ouders doodde. Hij stichtte bij zijn terugkomst de Onoda Shizen Juku ("Natuurschool Onoda") voor kinderen, die op diverse plaatsen in Japan onderwijskampen organiseerde.

Op de clownsschool leerde ik wachten. Niets te forceren, niets te doen, niets te willen.
Soms ontstond er dan een spontane impuls, soms ook helemaal niet.

Verleden, toekomst en heden zijn in dit ogenblik vervat. Alle leven blijft altijd verbonden. Of we vechten, vluchten, ons verstoppen, we blijven deel uitmaken van het wezenlijke verhaal. Alle betekenis zal zich op ieder moment weer opnieuw ontvouwen.
​
Eb
Ik trek mij terug en wacht.
Dit is de tijd die niet verloren gaat:
iedre minuut zet zich in toekomst om.
Ik ben een oceaan van wachten,
waterdun omhuld door ’t ogenblik.
Zuigende eb van het gemoed,
dat de minuten trekt en dat de vloed
diep in zijn duisternis bereidt.
Er is geen tijd. Of is er niets dan tijd?
M. Vasalis