Jachtvelden

​Arthur ​Docters van Leeuwen is overleden. Dat hoorde ik van Jan, die collega was en vriend werd
Ik heb de eminente heer Docters van Leeuwen zo vaak in onze verhalen verwerkt. In de verhalen van Jan en mij. De verhalen van barones Dolores en meester Drommel.

Hij wist er niet van, Arthur. Zou ik Arthur mogen zeggen? Nooit heb ik een brief doen uitgaan, een officieel verzoek: 'Mijnheer Docters van Leeuwen, mag ik u opvoeren in mijn voorstellingen?' Het was ook een wonderlijke wereld waarin ik hem introduceerde.
Ik bedoel: Dolores was een fictief figuur. Al was ze een deel van mij. Er was een tijd dat ik dacht dat ik meer Dolores was dan Helma.

Aan Arthur Docters van Leeuwen was niets fictief. Maar hij werkte enorm in op mijn verbeelding. Zijn naam. Deftig. Zijn stem. Omfloerst.
Zijn uiterlijk. Sprookjesachtig. Humpty Dumpty. Alice in Wonderland. Je zou hem zo kunnen treffen in het land achter de spiegel. En dan zijn brein. Uitzonderlijk intelligent. Erudiet. Onalledaags. Humeurig als het nodig was. Als zijn entourage zijn intellectuele duikvluchten niet kon bijbenen.

Hij paste enorm bij Dolores. Tragikomisch figuur. Zij was nog maar klein toen haar moeder, artieste, vertrok, achter de muziek aan.
Dolores werd
grootgebracht door haar vader. Op haar achtste kreeg ze een jachtgeweer in handen gedouwd en schoot ze haar eerste konijntje. Zij trok op met de jachtvrinden van haar vader, voelde zich de rest van haar leven op haar gemak in het gezelschap van mannen.
Ze bouwde een aantal dierbare platonische vriendschappen op.
Met Arthur deelde ze de liefde voor vogels. Met verrekijkers om, dansten de twee door de velden om dan plots te blijven staan in stille aanbidding voor de blauwe kiekendief, de grauwe klauwier. In de beslotenheid van een vogelkijkhuisje, bij het licht van een knijpkat, voerden zij grensverleggende gesprekken, declameerden zij verfijnde poëzie, lazen zij elkaar hun pennenvruchten voor.

Hij heeft het nooit geweten. Ik heb het hem nooit gevraagd.

Daarom is dit het wonderlijkste eerbetoon dat Arthur Doctors van Leeuwen ooit zal krijgen. Ik heb hem nooit in levende lijve ontmoet maar vond hem dermate inspirerend dat ik hem gestalte gaf in mijn verhalen. Omdat ik hem zo'n waardig gezelschap vond voor mijn geesteskind Dolores..

Dolores vertoeft inmiddels op de eeuwige jachtvelden.Het zou me niet verbazen dat zij daar op enig moment Arthur Docters van Leeuwen treft. Arthur was schrijver en wist als geen ander hoe hij de grenzen tussen verbeelding en realiteit kon overschrijden.
--
Foto: Lenus van der Broek; Dolores met de motorclub op weg naar een rendez-vous met Arthur